... i już

Zaglądam przez firankę, jest noc. Wszystko jest takie spokojne i ciche. Już nie mam w głowie szumu. Tylko fale bijące o brzeg. Za chwilę położę się i usnę. Na razie czuję jakby to wszystko, całe moje życie biegło osobnym torem... Czy jutro jak się obudzę to coś się zmieni?

Wydaje mi się, że to już nie przelewki... Coś zaczyna się we mnie naprawdę dziać. Z jednej strony jestem stu procentowo świadomy tego jak to wygląda, potrafię opisać i zobrazować kolejne etapy a jednocześnie emocje biorą górę. Tak naprawdę czuję, że jestem sam, że zostałem sam. Potrafię czasami sobie jeszcze wytłumaczyć i przekonać siebie samego co się stanie po, że jeszcze można, że przecież inni mają gorzej. Ale ja już nie umiem. Od długiego już czasu jakoś egzystuję. Tyle, że bez czyjeś pomocy sam sobie nie dam rady. Chciałem napisać coś długiego. List czy coś. Nawet tego mi się nie chce...Nie mam odwagi powiedzieć nikomu. Boję się, że jeśli ktoś się dowie to wtedy naprawdę zostanę sam. Ktoś na kim mi zależy. Nie wiem czy jestem na krawędzi załamania czy jakiejś innej bzdury. Straciłem ochotę na analizowanie tego. Zaczynam myśleć, że jak odejdę to wszystko będzie jakoś lepiej. Ułoży się. Ja nie będę już ciężarem dla innych. I sam może się uwolnię od tego co mnie przytłacza. Jeżeli ja oczyma zaczynam planować, to wiem, że następne co to wystarczy krok i ...
Ja już nie mam siły

Dlaczego czasami jest tak, że ktoś ma informacje odnośnie nas samych, a gdzie my nie mamy o tym zielonego pojęcia, dodatkowo dowiadujemy się o tym zupełnie przypadkiem...